Koos kreeg op jonge leeftijd verkering met Femmy, die we allemaal kennen als de dochter van de toenmalige penningmeester van HODO: Bertus Uiterwijk Winkel. Dan was het natuurlijk onvermijdelijk dat de overstap van vv SCN naar de sv HODO een keer moest worden gemaakt. Die stap maakte hij op 21-jarige leeftijd. Daarna heeft hij vele jaren ‘de HODO 1-kar’ getrokken. Hij groeide uit tot een HODO-icoon, één van de boegbeelden uit die tijd. Hij is altijd een clubman, een echte HODO-man gebleven. Koos had HODO in zijn hart gesloten.
Hij was een getalenteerde, robuuste voetballer met een ijzeren mentaliteit. Teamgenoten die tijdens de wedstrijd het hoofd lieten hangen, hadden aan Koos een kwaaie.
Altijd voorop in de strijd en continue aanjager om zijn medespelers tot grootse daden te bewegen.
Na zijn periode in de 1e selectie was hij nog jarenlang actief in de lagere elftallen.
Hij was in het 3e elftal het laatst actief als voetballer. Toen het voetballen niet meer ging omdat hij allerlei fysieke klachten kreeg, heeft hij nog een paar seizoenen bij hetzelfde elftal de vlag gehanteerd en verrichtte hij allerlei hand- en spandiensten bij het elftal.
Koos bracht zijn leven lang het motto ‘niet lullen maar poetsen’ in praktijk.
Natuurlijk kon je met hem een goed gesprek voeren. Koos was een warm mens, hij kon goed en aandachtig luisteren naar het verhaal van een ander. Maar ‘eeuwig’ blijven doorgaan over een bepaald onderwerp dat een beslissing vereiste, had bij Koos zijn grenzen. Wanneer het probleem helder was, dan moesten er knopen worden doorgehakt. Maakte niet uit of het goed of slecht nieuws was, hij ging confrontaties niet uit de weg.
Recht door zee, heldere taal, man en paard bij naam noemen. Geen rookgordijn optrekken, geen wollige taal en niet om de hete brij heen draaien want dat leidt toch tot niets.
Hij had nooit een verborgen agenda, altijd recht op zijn doel af! Koos was iemand die anderen kon inspireren en overtuigen. Voor sommige mensen was dat best wel eens confronterend en die konden daar soms dan ook moeilijk mee omgaan. Of je het nu wel of niet met hem eens was, zijn standpunt was altijd voor eenieder helder.
Deze eigenschappen maakten hem tot een markant figuur. Hij was daardoor een natuurlijk leider tijdens zijn voetbalcarrière: hij was bepalend tussen de lijnen en accepteerde geen excuses van het team bij slechte prestaties.
Wanneer het slecht ging spaarde hij ook zichzelf niet, want als team ben je gelijk. Natuurlijk heb je in ieder team meer en minder getalenteerde voetballers, maar als mens maak je deel uit van een team.
Je bent met zijn allen verantwoordelijk voor zowel goede als slechte resultaten. Dat is de filosofie die naadloos bij Koos paste.
Sportief bleef hij ook na zijn actieve voetbaltijd.
Koos hardlopend met rugzakje, op weg naar zijn werk, was een normaal straatbeeld. Koos op de racefiets is een vaak gezien beeld. Ook een typerend beeld: lurkend aan zijn kromme pijp, tussen zijn tanden geklemd of weggestopt in de holte van zijn hand. Koos rookte zijn pijpje zolang hij kon….
Afgelopen donderdag kwam er een eind aan zijn leven, hij is 65 jaar geworden.
Wij wensen Femmy, Marit, Nick en verdere familie veel kracht en sterkte toe voor nu en voor de komende tijd.
Namens het bestuur,
Wim kleine.
